कबीराची हिंदी रचना

(मात्रा -16,12)

                        साधो सहज समाधि भली।

गुरुप्रताप जहँ दिनसे जागी, दिन दिन अधिक चली।।1

जहँ जहँ डोलौ सो परिकरमा, जो कुछ करौं सो सेवा।

जब सोवौं तब करौं  दंडवत, पूझौ और न देवा।।2

कहों सो नाम,सुनौ सो सुमिरन, खावौ पिवौ सो पूजा।

गिरह उजाड एक सम लेखौं,भाव मिटावौं दूजा।।3

आँख न मूँदौ,कान न रूधौं, तनिक कष्ट न धारौ।

खुले नैन पहिचानो हँसि हँसि, संदर रूप नाहारौ।।4

सबद निंतर से मन लागा, मलिन वासना त्यागी।

ऊठत बैंठत कब हूँ न छूटै, ऐसी तारी लागी।।5

कह कबीर यह उनमिनि रहनी, सो परकट करि गाई।

दुख सुख से कोई परे परमपद, तेहि पद रहा समाई।।6

-----------------------------------------------------------------------------------

(मात्रा -16,12)

                      साधो, सुगम समाधि बरी!

गुरु करणीची जादु विलक्षण ।  प्रतिदिन रंगत न्यारी।।

कळे न मज परि काय जाहले ।  येता त्याची प्रचिती

सज्जन मी हो कैसे सांगू । सुख अनुपम मी भोगी।।

डोले मी जो परिक्रमा ती ।  बोलचि होय स्तुती

घडेल हातुन ती ती सेवा । झोप दंडवत पायी।।

पूजा नुरली आता मजला । देव दुजा ना नयनी

शब्द शब्द जिव्हा बोले ते । राम नाम सुखदायी।।

ऐके कानचि जे जे ते ते । ‘सुमिरन सुमिरन’ मजसी

खातो पीतो  तीची  पूजा ।  असे नित्य नेमाची।।

रम्य गिरी ओसाड रान वा । समान भासे दोन्ही

उरला नाही भेदभाव तो । मनात माझ्या काही।।

मिटणे डोळे, कानी बोळे ।  कष्ट जरा ना लागे

रूप हरीचे सुंदर पाही । हसत हसत नयनाने।।

नाम एक ते बसले चित्ती  मलिन वासना गेली

उठतो बसतो परि ना उतरे ।  लागे अशी समाधी।।

कबीर बोले ‘उन्मनि’ हीची । प्रकट आज झाली

सुख दुःखाच्या पलीकडे त्या । ‘परमपदी’ मी राही।।

(सुमिरन - नामस्मरण)